Taupo Flying Proms
en toch weer niet...
In het weekend van 14/15 februari wil ik deelnemen aan “The Flying Proms”, een evenement in Taupo, ongeveer 160 km vanaf Tauranga, waar mijn Cessna staat, en ca. 100 km vanaf ons huis.
Het is een combinatie van vliegshow en muziek “proms” en ik geef me op bij de Classic Flyers (waar wij hangar ruimte hebben), die de deelname zullen regelen.
We spreken af dat ik tegelijk vertrek met de twee oldtimers van de Classic Flyers, omdat het een vliegstrip betreft die niet op de kaart staat en eigelijk alleen met Google Earth te zien is ( zo zijn er misschien wel 500 in New Zealand). Zij zijn daar eerder geweest en hebben er dus al ervaring mee.
We hebben voor de nacht een huisje geboekt op een dichtbij gelegen vakantiepark.
Herma zal met haar auto gaan terwijl ik ga vliegen.
Voor mij is het nieuw en behoorlijk spannend en ik heb er een beetje last van dat iedereen denkt dat ik al jaren piloot ben gezien mijn voorkomen terwijl dat feitelijk nog geen half jaar het geval is !
Ik vertrek als laatste, beluister via de radio wat de geroutineerde vliegers vóór mij doen en volg hen braaf.
In de afgelopen week heb ik hard gewerkt aan een nieuwe setting van mijn (deels nieuwe) vlieginstrumenten, in het door mij licht crème gespoten paneel, waar ik trots op ben.
Dit alles voldoet uitstekend in de lucht, de nieuwe setting is stukken overzichtelijker.
Het veld waar we naar op weg zijn is eigenlijk een zweefvliegveld zonder enige vorm van begeleiding, maar wel met een eigen radio frequentie om de onderlinge communicatie af te stemmen.
Om een beeld te vormen: het is aan de voet van een bergje tussen een tweebaans weg en een paardenracebaan in.
Nadeel is een pluk hoge bomen naast de baan en een heuveltje ìn de baan, vanaf de tegenovergestelde richting.
De Amerikaanse oldtimer tweedekker doet mij voor hoe je daar mee omgaat:
Onder een hoek van 30 graden aanvliegen en in de laatse tientallen meters er recht voor trekken, even de stallhorn en je bent op de grond.
Eenmaal geland blijkt dat de organisatie van het evenement mijn Cessna niet op hun lijst van deelnemers heeft staan en, ondanks dat ik als onderdeel van het Classic Flyers team binnen was gekomen, moet ik plaats nemen bij de bezoekers.
Laat ik dit maar beschouwen als een leermoment en wel: Laat de afhandeling van je zaken niet aan een ander over, zelfs niet aan manager van je team, je moet het echt zèlf regelen.
Hoewel de Classic Flyers Manager zijn excuses aanbiedt voel ik mij toch behoorlijk afgezeken en gooi ik mijn kont tegen de krib.
Geen deelnemer, dan ook geen bezoeker, besluit ik en begeef me links en rechts nog in wat sociale prietpraat totdat Herma arriveert en hetzelfde doet, maar we houden het snel voor gezien.
Een beeld van de sfeer: Mannen staan in “stoere” vlieger overalls in groepjes te praten over hun vliegtuigen en de demonstraties die ze zullen gaan geven, terwijl de vrouwen met z’n allen bij elkaar op de brede trap van het clubhuis zitten te kletsen en lachen, ieder met een plastic champagneglas, gevuld met bubbles, waarvan aan de stemming en de flessen te zien al heel wat is genuttigd en het is nog maar voor in de middag.
Het is de laatste tijd zeer warm zomerweer, maar toevallig vandaag is het kouder dan andere dagen en de voorspelde nachttemperatuur is maar 8 graden.
Dat maakt de gedachte aan de geplande avond picnic er niet aantrekkelijker op.
Dit alles opgeteld doet ons besluiten om de sushi en salade die Herma heeft meegenomen maar lekker in ons huisje te gaan nuttigen, met een fles wijn, maar dan op onze gebruikelijke etenstijd;-)
De wind begint inmiddels aardig op te steken dus tesamen met andere “bezoekers” draaien we onze vliegtuigen met de kop in de wind (het lijken wel boten) en slaan ankers (tentharingen) in de grond om ze te fixeren.
Deze bezoekers blijken overigens van een veel beter te pruimen slag te zijn dan het organisatie team, dat ook nog veel te leren heeft, laten we het daar maar op houden.
Wij beleven met z'n tweetjes verder een warme en genoeglijke Valentijnsdag en zien, na een heerlijke wandeling, alle aerobatics vanaf het terras van ons huisje, dat hemelsbreed niet ver van het evenement af ligt.
Ik moet bekennen dat aerobatics niet zo mijn “ding” is, net zo min als bergbeklimmen zie ik er de zin niet van in. Maar... toegegeven.... het is een flinke prestatie als je in staat bent om jezelf met een stokoude Harvard honderden meters aan de propeller omhoog te trekken.
By the way... de stunt foto is niet van ons;-)
De afsluiting met vuurwerk blijkt van achteraf horen zeggen een koude aangelegenheid te zijn geweest.
Als we de volgende morgen het park afrijden blijkt de manager en gevolg van de Classic Flyers aan de poort op een taxi staan te wachten.
Herma biedt ze een lift aan, heeft in haar Hyundai’tje twee zitplaatsen over en de mannen maken er dankbaar gebruik van omdat ze de vliegtuigen ook nog moeten bijtanken. Ik zou mogelijk ook wel wat extra brandstof kunnen gebruiken.
Vanaf dat moment is het alle aandacht bij de les want de dingen gaan mogelijk sneller dan je verwacht.
Peiling van de brandstof tanks geeft aan dat ik nog 1½ uur vliegtijd aan brandstof heb,
terwijl de trip minimaal een uur is, dus tanken kan geen kwaad.
Dat betekent dat je op het juiste moment de man op de tractor moet melden dat ook jij brandstof wil hebben. Het gaat gezellig primitief met een handgeschreven briefje en Herma gaat betalen in het clubhuis bij een mevrouw die eigenlijk taartjes verkoopt.
Intussen gaat het Tiger Moth team nog even een demo geven van wing walking (staan op de vleugel).
Ik meld dat ik mijn weg terug zelf wel zal vinden dus de beide Classic Flyer tweedekkers, een Stearman en een De Havilland Dominie, gaan mij voor.
De rechter motor van de (dik 50 jaar oude) De Havilland is moeilijk aan de gang te krijgen maar als hij eenmaal loopt loopt hij goed (ook al dik 50 jaar oud) >>
Alles loopt gesmeerd, alleen verzuim ik eerst een weerbericht op te halen... wéér een leermoment;-)
Ik geef alles wat er in zit maar toch heuvelopwaarts ga ik op de stall fluit airborne.
Mijn GPS doet wonderen die weet niks van verzet door de wind of variatie van het kompas en vertelt me gewoon de juiste koers die ik moet vliegen, terug naar Tauranga.
Onderweg passeer ik onze woonplaats Rotorua, dat een volwassen vliegveld heeft, met verkeerstoren en alles erop en eraan. Vanzelfsprekend moet ik daar toestemming vragen voor het luchtruim en mijn bestemming opgeven.
Ik krijg opdracht om een "right orbit" te maken (een extra rondje) omdat er een verkeersvliegtuig aankomt dat gaat landen.
Het is overigens leuk om over je eigen huis te vliegen! Binnenkort gaan we dat samen doen en dan gaat Herma foto's maken.
Tot zover mijn privé verslag van de
